نام فایل : کوبیسم

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 20

حجم : 218 کیلوبایت

کوبیسم
مقاله کوبيسم که کار مشترک آلبر گلز و ژان متسينگر است در مقايسه با مقاله " نقاشان کوبيسم" نوشته آپلينراز معروفيت کمتری برخوردار است .از علل اين امر ميتوان به آوازه و شهرت بيشتراين شاعر ، زيبايی نوشتار او و همچنين در دسترس بودن آن اشاره کرد .اما ترديدی وجود ندارد که مقاله "کوبيسم" از نظر مطرح نمودن آرا و افکار نقاشان اين مکتب وهمچنين ارائه منطقی تر فرضيه هنری دارای سنديت بيشتری  است.
          گلز و متسينگر در سال 1910 برای اولين بار يکديگر را ملاقات كردند. در اين زمان هر دوی آنها از زبان  تصويری جديدی که اولين جرقه های آن توسط پيکاسو و براک زده شده بود استفاده  می كردند . در سال 1911 در "سالن مستقلان" اتحادی بين گلز ، متسينگر ، لژه ، دلنه و لوفو کنيه به منظور ايجاد يک حرکت هنری خودآگاه شکل گرفت . اگر چه پيکاسو و براک از اين حرکت برکنار ماندند اما کوبيسم طی ماههای بعد بابرگزاری نمايشگاههای عمومی ، نوشتن مقالات و تبادل بی وقفه نظرات و انديشه ها در استوديوهای
Puteaux
 و
Courbevoie
   به رشد خود ادامه داد . برخلاف دو پايه گذار اين سبک که آثارشان از طبيعت  بی جان ، فضاهای داخلی کافه ها و استوديوها وآثار بدن لخت ارتباط آشکاری با مسائل اجتماعی نداشت ، اما ديگر اعضای گروه از جمله نقاشانی چون برادران ژاک ويون ، مارسل دوشان و ريموند دوشان – ويون موضوعات مدرن تری مانند شهرها و حومه صنعتی آنها را انتخاب می كردند .اين افراد در سال 1912 در

نمايشگاه
Section d’Or
که از مهمترين وقايع قبل از جنگ بود شرکت جستند . درست چند هفته پيش از اين نمايشگاه بود که مقاله کوبيسم انتشار يافت . گلز و متسينگر مقاله کوبيسم را در ماههای قبل از برگزاری نمايشگاه فوق که پويا ترين واقعه در تاريخ کوبيسم است به رشته تحريردر آوردند . برخلاف پيکاسو و براک که بيشتر سکوت اختيار می کردند و ترجيح می دادند ديگران به جای آنان سخن بگويند ، اعضای گروه
 Puteaux
تمايل شديدی به ابراز عقايد و نظرات خود داشتند . با توجه به مصاحبه ها و مقالات انتشار يافته بين سالهای 1911 و1913 ميتوان اينگونه نتيجه گرفت که مقاله کوبيسم حاوی نظرات دو پايه گذار اين مکتب و همچنين ديگر اعضای گروه است .اين مقاله برای اولين بار در سال 1912 توسط انتشارات فيگارو  منتشر شد و اولين ترجمه آن به زبان انگليسی نيز در سال 1913توسط انتشارات فيشر نشريافته است.
کوبيسم
          لغت کوبيسم که در اين مقاله به کار رفته تنها نشان دهنده سوژه مورد بحث بوده و معنای لغوی آن يعنی حجم به هيچ وجه توضيح دهنده تحولی که در نقاشی به وقوع پيوست نيست. در اينجا هدف ارائه تعريفهای مختلف در اين زمينه نيست .از نظر ما پرداختن به نوعی از هنر که در چارچوب هنر تعريف شده نمی گنجد به خودی خود ارزشمند و لذت بخش است. حتی اگر ما در اين تلاش شکست بخوريم چيزی را از دست نداده ايم و تنها در مورد کاری سخن گفته ايم که مشتاقانه اوقات خود را وقف آن نموده ايم .
           
قسمت اول
          برای مشخص شدن اهميت کوبيسم بايد به زمان گوستاوکوربه بازگرديم. اين نقاش پس از آنکه ديويد و اينگرس به دوران ايده آليسم مادی پايان دادند به جای هدر دادن وقتش با تکرارهای بيهوده در جهت رسيدن به رئاليسمی که می توان آن را در تمام کارهای مدرن مشاهده کرد شروع به تلاش نمود با اين حال او همچنان از روشهای تصويری متداول استفاده می کرد. او به اين نکته توجه نداشت که برای کشف يک رابطه حقيقی لازم است هزاران موضوع سطحی و ظاهری فدا گردد. او بدون کمترين تلاش فکری هرآنچه را که شبکيه چشمش به او می گفت می پذيرفت. او به اين نکته توجه نداشت که آنچه ما از دنيا مشاهده می کنيم نتيجه تفکرات ماست  و اينکه چيزهايی که بيشترين تاثير را روی مادارند لزوماٌ از نظرحقايق تجسمی غنی ترين نيستند .
           واقعيت چيزی عميق ترو پيچيده تر  از دستورالعمل های آکادميک است. کوربه مانند کسی بود که برای اولين بار به اقيانوس می نگرد اما به جای آنکه به عمق آن توجه کند مسحور امواج آن می گردد. با اين حال ما نمی توانيم وی را سرزنش کنيم چراکه خوشحالی امروزمان را به او مديونيم.
          ادوارد مانه در جايگاهی بالاتر قرار دارد . رئاليسم او نيز در سطحی پايين تراز ايده آليسم اينگرس است و " المپيا" ی
او در مقايسه با " اوداليسک " سنگين تر است. علت علاقه ما به اين نقاش به خاطر آن است که شهامت اين را داشت تا مرزهای سنتی را زير پا بگذارد .آنچه در مورد او اهميت دارد شيوه کار او است  نه موضوعات آنها و همين شيوه زيبا و واقع گرايانه در چگونگی بيان آثارش وی را در زمره نقاشان برجسته رئاليسم قرار می دهد .
          پس از مانه شکافی در حرکت به سوی رئاليسم پديد آمد و اين جنبش به دو بخش رئاليسم سطحی و رئاليسم ژرف تقسيم گرديد که اولی مربوط به امپرسيونيستها مانند مانه، سيسله و .. و دومی مربوط به سزان است. هنر امپرسيونيست ها دارای نوعی بيهودگی است . در اين سبک سعی می شود با استفاده از رنگها زندگی  خلق گردد، اما طرحهای به کار رفته از ارزش چندانی برخوردار نيستند. نقاشان اين سبک حتی بيش از کوربه به شبکيه چشم خود متکی اند. البته آنان خود از اين امر آگاه بودند ولی دليل کار خودرا ناسازگاری قابليتهای ذهنی وهنری عنوان می كردند .
          حقيقت اين است که  نميتوان يک حرکت را از عواملی که باعث به وجود آمدن آن می شوند جدا كرد. ما قصد نداريم بگوييم که حرکت امپرسيونيسم از ابتدا اشتباه بوده است. دچار تکرار شدن آفت هر هنري است و قانون زمان را در مورد يک هنر نقض می کند. مانه و پيروانش افق گسترده تری را درامپرسيونيسم پديد آوردند. آنها هيچگاه سعی نکردند نقاشی را به پديده ای دکوراتيو، سمبليک ويا اخلاقی تبديل کنند. اگرچه آنها نقاشان بزرگی نبودند در هر حال نقاش بودند و همين برای ستايش آنها کافی است.
          مردم سعی کرده اند از سزان يک نابغه بسازند. آنها بر اين باورند که او چيزهای زيادی می دانست اما آنها را علناٌ ابراز نمی کرد، شايد چون همراهان خوبی نداشت. سزان جزء کسانی است که تاريخ را جهت می بخشند و درست نيست که وی را با ونگوگ يا گوگن مقايسه نمود. او با چشمانی نافذ به دنبال حقيقت ژرف بود و اگرچه خود به حيطه ای که درآن رئاليسم و روحانيت نورانی به هم می پيوندند نرسيد، خود را وقف رسيدن به آن نمود. او به ما پويايی جهانی را می آموزد. ما از او ياد می گيريم که تغيير رنگها باعث تغيير ساختار سوژه می گردد و اينکه نقاشی کردن به معنای تقليد يک شیء با استفاده از خطوط و رنگها نيست بلکه هنر به وجود آوردن نوعی آگاهی تجسمی از جهان است .
  هر کس که سزان را درک کند به درک معنای کوبيسم نيز نزديک خواهد بود. می توان اينطور گفت که  تفاوت اين مکتب با مکاتب قبلی در شدت و قوت آن است. برای درک اين حقيقت لازم است روند پيدايش و توسعه رئاليسم را از نظر بگذرانيم. روندی که با رئاليسم سطحی کوربه آغاز و به رئاليسم ژرف سزان ختم می گردد .
...