نام فایل : بهداشت روان در جمهوري اسلامي ايران – دستاوردها و نيازها

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 11

حجم : 62 کیلوبایت

بهداشت روان در جمهوري اسلامي ايران
دستاوردها و نيازها
واژه هاي كليدي
بهداشت روان، تاريخچه، بلاياي طبيعي
مقدمه
جمهوري اسلامي ايران كشوري پهناور با مساحت بيش از 1648000 كيلومتر مربع است و شامل 28 استان، 282 بخش، 724 قريه، و بيش از 2260 روستا است. جمعيت بيش از 60 ميليون نفر تخمين زده مي‌شود با 4/50 درصد زير سن 19 سال و 4/4 درصد بالاي 65 سال. ميزان رشد جمعيت 41/1 درصد مي باشد. روند شهرنشيني رو به افزايش است تو 4/60 درصد جمعيت در مناطق شهري و 6/39 درصد در مناطق روستايي سكونت دارند. شهرهاي بزرگ گسترش مي يابند و تنها در تهران (پايتخت) ، بيش از 11 ميليون نفر زندگي مي‌كنند. زبان رسمي كشور فارسي است و 6/99 درصد از جمعيت مسلمان هستند. شاخص هاي بهداشت عمومي در كشور بهبود يافته است و نيل به اين دستاوردها مديون سيستم مراقبت بهداشتي اوليه (
PHC
) مي باشد. گسترش شبكه بهداشتي توسط نيروهاي محلي به دور افتاده ترين نقاط كشور ميسر شده و تغييرات عميقي در برقراري و تداوم بهداشت جامعه بدنبال داشته است. مراقبت هاي بهداشتي نيز به دليل افزايش منابع انساني و توزيع مناسب آن بهبود يافته است. تعداد پزشكان در مقايسه با 47373 پزشك در سال 1369 به 90000 رسيده و تعداد تخت هاي بيمارستاني از 55368 تخت در سال 1358 به 96148 تخت در سال 1376 افزايش يافته است. خدمات سرپايي نيز در 65 كلينيك دولتي و 328 كلينيك خصوصي ارائه مي‌شود.
در حال حاضر 735 روانپزشك مشغول به كار هستند و سالانه حدود 50 روانپزشك جديد فارغ التحصيل مي‌شوند. 3/1 تخت روانپزشكي براي هر 10000 نفر وجود دارد كه از متوسط منطقه اي (8/0 براي 10000 نفر) بالاتر و از آمار 6/3 در آمريكا و 3/9 در اروپا بسيار پايين تر است. 25 دكتراي روانشناسي باليني، بيش از 389 كارشناس ارشد روانشناسي باليني و 5000 كارشناس روانشناسي نيز، وجود دارند.
تاريخچه خدمات بهداشت روان
براي خدمات بهداشت روان در ايران، مي توان چهار دوره قايل شد. دوره اول كه تا سال هاي 1320 ادامه يافت و دارالمجانين ها با شرايط بسيار نامناسب در تهران، همدان شيراز و اصفهان وجود داشتند. دوره دوم از سال هاي 1320 يعني هنگاميكه دانشكده پزشكي در كشور تأسيس، و روانپزشكي به عنوان شاخه اي از طب مدرن منظور شد، آغاز گرديد. تأسيس بيمارستان هاي دانشگاهي جديد و تدريجا ايجاد و رشد دپارتمان ها و بيمارستان هاي روانپزشكي و آموزش دستياري روانپزشكي در سالهاي 1340، حداقل در شهرهاي بزرگ، منجر به بهبود مراقبت هاي ارائه شده براي بيماران روانپزشكي شد.
در سومين دوره كه سال هاي 1350 را شامل مي شد، تلاش هايي در جهت دستيابي به مراقبت هاي بهداشت روان جامع، توسط انجمني براي توانبخشي معلولين و خدمات بهداشت روان جامعه صورت گرفت. اين امر توسط اولين معاونت وزارت بهداشت و تأمين اجتماعي انجام شد. وزارت متبوع اقدام به يك سري پژوهش هاي همه گيرشناسي و تأسيس تعدادي بيمارستان و مراكز روانپزشكي جديد در نقاط مختلف كشور نمود و آغاز به آموزش سطح بندي شده در روانپزشكي و روانپرستاري كرد. اين برنامه هاي آموزشي و تحقيقاتي، پس از انقلاب اسلامي ايران در سال 1357، در انستيتو روانپزشكي تهران ادغام شد. چهارمين دوره از مهر ماه 1365، هنگاميكه برنامه ملي بهداشت روان (
NPMH
) توسط يك تيم چند رشته اي (
MULTIDISCIPLINARY
) از متخصصين طرح و توسط دولت پذيرفته شد، آغاز گرديد. استراتژي اصلي، ادغام فعاليت هاي جديد در يك سيستم مراقبت هاي بهداشتي اوليه كارآمد بود.
ادغام بهداشت روان در سيستم مراقبت هاي بهداشتي اوليه
از سال 1367 تا 1369 يك پيش مطالعه (
Pilot study
) موفق در شهركرد و شهررضا در مركز جمهوري اسلامي ايران انجام شد كه نشانگر افزايش قابل ملاحظه دانش بهداشتكارها و بهبود مهارت هاي بيماريابي در مقايسه با مناطق شاهد بود متعاقب آن، حركت هايي در كشور صورت گرفت كه منجر به گسترش سريعتر برنامه شد. برخي عوامل كه منجر به اين تسريع شدند، عبارت بودند از :
ايجاد واحد سلامت روان در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي
اعلام بهداشت روان به عنوان نهمين جزء مراقبت بهداشتي اوليه
تشكيل كميته مشورتي بهداشت روان كشوري كه اعضاي آن هيئت علمي دانشكده هاي پزشكي بودند.
تهيه آيين نامه هاي آموزشي براي تمام سطوح ارائه بهداشت (1367)
بازنگري ها و كارگاه ها درباره برنامه كشوري (1370) و متدولوژي تحقيقات بهداشت روان (1372)
...