نام فایل : بيكاري

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 13

حجم : 70 کیلوبایت

بيکار
در
اقتصاد
به فردي گفته مي‌شود که در سن کار(۱۵ تا ۶۵ سال)و جوياي کار باشد اما شغل يا منبع درآمدي پيدا نکند.کودکان و افراد مسن از آن جهت که قادر به انجام کار نيستند؛ جزو حمعيت فعال به حساب نمي‌آيند.زنان خانه‌دار و دانشجويان نيز اگر جوياي کار نباشند؛جزو جمعيت فعال شمرده نمي‌شوند.
جمعيت بي‌کار
به تعداد افراد بي‌کار گفته مي‌شود. بي‌کار از منظر
مرکز آمار ايران
، فردي بالاي ۱۰ سال است که در هفته‌ي قبل از آمارگيري فاقد کار باشد، و در آن هفته يا بعد از آن آماده‌ي کار باشد و در آن هفته و سه هفته قبل از آن در جستجوي کار باشد. همچنين افرادي که به دليل آغاز به کار در هفته‌ي آينده يا انتظار بازگشت به شغل قبلي جوياي کار نيستند، بي‌کار محسوب مي‌شوند.
[۱]
علل بيکاري
افزايش جمعيت و کمبود تقاضاي نيروي کار،
اتوماسيون
، مهم‌ترين علل بي‌کاري هستند. يک عامل مهم بي‌کاري،افزايش رقابت بين‌المللي در صنايعي است که پيش‌رفت روزافزون غرب بر پايه آن بنياد نهاده شده بود
انواع بي‌کاري
بي‌کاري اصطکاکي
در مدت زمان بين دو اشتغال در هنگام تغيير شغل
بي‌کاري فصلي
: زماني‌که تقاضا براي کاري در فصل مشخصي وجود نداشته باشد؛ مثلاً برخي آموزگاران که در تابستان نمي‌توانند تدريس کنند يا کشاورزان و کارگران ساختماني
بي‌کاري پنهان
: وقتي است که شخص به کاري مشغول است و منبع درآمدي دارد اما کار او در اقتصاد کشور اثر مثبت ندارد.
آثار بي‌کاري
تجربه بيکاري براي کساني که به داشتن شغل ثابت و مطمئن عادت کرده‌اند،مي‌تواند بسيار ناراحت‌کننده باشد. مستقيم‌ترين نتيجه بي‌کاري،از دست دادن درآمد است. فشار اقتصادي براي کساني که فاقد کارند بسيار زياد است.
آمار بيكاران و نرخ بيكاري در هر جامعه، بيانگر ميزان گسست  ساختار اجتماعي و اقتصادي است. در دو دهه اخير  در ايران، معضل بيكاري بيش از پيش بر گريبان جامعه چنگ انداخته است. طبق ديدگاه جامعه شناسان و پژوهشگران اجتماعي اين مسأله در ايران رتبه اول را در بين آسيب‌هاي اجتماعي دارا است. در اين نوشته ضمن تحليل روند رشد جمعيت به تغيير نرخ بيكاري در سال‌هاي اخير و به طور ويژه به تحليل روند بيكاري در سال‌هاي 80  و 82 پرداخته شده و با تحليل روند گذشته به اوضاع اشتغال و بيكاري در سال 85 توجه و آمار احتمالي استخراج شده است.
  1. نگاه گذرا به روند رشد جمعيت و بيكاري در ايران  تا 1375
ميانگين رشد جمعيت از سال 46 تا 55 نزديك به 3 درصد و از سال 56 تا 65 نزديك به 9/3 درصد و از 66 تا 75 نزديك به 2 درصد بود. البته ميانگين رشد از سال 66 تا 70 كاملاً متمايز از سال  71 تا 75 است و اختلاف اين دو رقم حدود 3/1 درصد ( 13 0/0- 26 0/0 ) مي باشد. بيشترين ميزان رشد جمعيت در طي 40 سال اخير تقريباً متعلق به سال‌هاي 1358 تا 1362 با بيش از 4 درصد است. متولدين اين سال‌ها در سرشماري سال 1375 عمدتاً در سنين 17- 13  سال بودند كه بخش قابل توجهي از جمعيت غير فعال در قالب محصل را تشكيل مي دادند. روند تغيير در جمعيت فعال و غير فعال در سه دوره سرشماري عمومي سال‌هاي 55 و 65 و 75 در جدول زير آمده است.
...