نام فایل : مریخ

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 20

حجم : 92 کیلوبایت

مریخ
جرم هر سياره را مي توان از روي تناوبهاي مداري و نيز فاصله سياره از قمرها محاسبه كرد . به اين ترتيب ، ما به كمك فوبوس و ديموس دريافته ايم كه جرم مريخ فقط 11 درصد جرم زمين و حجم آن 16 درصد حجم زمين است . اين بدان معناست كه چگالي متوسط مريخ كمتر از زمين است ، بنابر اين ، بعيد است كه داراي يك هسته فلزي به بزرگي هسته فلزي زمين باشد .
به سوي تخريب
دانشمندان آمريكايي و روسي به طور جداگانه به اين نتيجه رسيده اند كه سرعت مداري فوبوس به طوز جزيي در حال افزايش است . نيروي پساي جزر و مدي جاذبه مريخ كه فوبوس را به مريخ نزديكتر مي كند ، سبب شتاب گيري اين قمر مي شود البته اين يك فرايند بسيار طولاني است . محاسبه دانشمندان حاكي از آن است كه فوبوس در حدود 100 ميليون سال ديگر بر روي سياره مريخ سقوط خواهد كرد .
دوربين تلويزيوني سفينه مارينز 4 ، 22 عكس به زمين ارسال كرد اين عكسها ثابت كردند كه تخيلات انسان درباره مريخ به هيچ وجه درست نيست .به جاي دنيايي از كانالها ، آب كمياب ، و به جاي سرزمينهاي سرسبز و نموگياهي فصلي ، فقط آتشفشانهاي كوچك و بزرگي كه سطح اين سياره را آبله گون مي كردند ، ديده مي شد . مريخ همانند كره ماه خشك و باير بود مارينز 4 همچنين اطلاعاتي تهيه كرد كه نشان مي داد فشار جوي سطح مريخ فقط يك در صد زمين است ، يعني كمتر از ده ميلي بار ( فشار جوي زمين هزار ميلي بار است ) به علاوه اين سفينه كشف كرد كه جو سياره مريخ اساساً از دي اكسيد كربن تشكيل شده است و ميدان مغناطيسي قابل تشخيص وجود ندارد .
ناپديد شدن آب
سفينه مارينز 9 كه در سال 1971 ميلادي براي قرار گرفتن در يك مدار 12 ساعتي مريخ پرتاب شده بود به سمت صفحه گذرنده از استواي مريخ سرازير شد .
دانشمندان در آزمايشگاه پيشرانه جت در پاسادنا واقع در كاليفرنيا در حال كنترل و مشاهده مارينز 9 بودند . آنها انتظار داشتند شكستگيهاي عظيمي را كه توسط فعاليت آتنشفشاني در پوسته خارجي ايجاد شده است . در سطح سياره ببينند ، اما مشاهده پديده ديگري آنها را به شدت شگفت زده كرد سفينه كانالهاي گسترده اي را نشان داد كه توسط جريان آب ايجاد شده بودند .
اين كانالها بي ترديد در اثر جريان آب بر روي شيبهاي تند به وجود آمده اند واضح است كه شبكه اي از نهر ها و رودخانه ها ، آب مناطق وسيعي را زه كشي كرده است . هندسه كانالها بيانگر آن است كه آب با سرعت 75 متر بر ثانيه بر روي سطح سياره جريان يافته است در برخي از نقاط اين سياره دره هاي سينوسي شكلي به عرض يك كيلومتر و به طول صدها كيلومتر وجود دارد كه شبكه هاي منشعب بزرگي را تشكيل مي دهد . گروهي از دانشمندان معتقدند كه چنين گودالهاي عميقي تنها در اثر جاري شدن آب به وجود مي آيند . تعدادي از دره هاي مريخ كه داراي لبه ضخيم و انشعابات تندي اند
–
نيز در اثر فرسايش آب به وجود آمده اند .
بر روي تصاوير ارسالي مارينز 9 ، جلگه هاي سيلابي و تپه هاي ماسه اي قابل تشخيص بود اين عوارض در اثر طغيانهاي قوي و متغير كانالها به وجود آمده اند . گستردگي عرض ظغيانهاي قوي و متغيير كانالها به وجود آمده اند . گستردگي عرض طغيانها بيش از 200 كيلومتر و امتداد آنها بيش از دو هزار كيلومتر بوده است اين سيلابها ، جزايري به طول 100 كيلومتر و گودالهايي به عمق چند صد متر ايجاد كرده اند .
در حال حاضر ، فشار جوي سطح مريخ اجازه نمي دهد كه آب مايع در سطح اين سياره وجود داشته باشد . در چنين فشار جوي پاييني ، آب حتي در دماهاي كمتر از نقطه انجماد ، به جوش مي آيند براي اينكه سياره بتواند آبهاي سطحي را به صورت مايع در خود نگاه دارد . بايد جو ضخيمي داشته باشد آثار جريان آب در سطح اين سياره دلايل كافي براي اثبات اين ادعا به دست مي دهد كه مريخ روزگاري به جاي اتمسفر نازك و خشك كنوني ، داراي اتمسفر ضخيمي بوده است .
پوششهاي يخي قطبي
بخش اندكي از آب تبخير شده ، هنوز در جو مريخ وجود دارد . مقدار كمي آب نيز در خاك سياره در زمينهاي يخ زده محبوس شده است اين آبها بخشي از پوششهاي يخي دائمي قطبها را به وجود آورده اند
طيف سنج مادون قرمز مارينز 9 مشخص كرد كه دماي سياره مريخ در استوا حداكثر 17 درجه سانتيگراد و نواحي و در نواحي قطبي حداقل 120 درجه سانتيگراد است . هنگامي كه سياره در نقطه اوج خود در دورترين فاصله از خورشيد قرار دارد در نيمكره جنوبي زمستان است كه سردتر از زمستان شمالي است . پوشش يخي زمشتان در جنوب مي تواند تا عرض جغرافيايي 55 درجه جنوبي انتداد يابد هنگامي كه سياره به خورشيد نزديكتر مي شود ، نواحي شمالي ، زمستان گرمتري دارند در اين صورت ، پوشش يخي زمستان فقط مي تواند تا عرض جغرافيايي 65 درجه شمالي برسد .
در تابستان ، زماني كه با افزايش دما ، دي اكسيد كربن منجمد ( يخ خشك ) به بخار تبديل مي شود پوششهاي يخي نيز ذوب مي شوند . البته قطب جنوب هميشه داراي پوشش يخي است دانشمندان معتقدند كه يخهاي قطب جنوب از دي اكسيد كربن تشكيل شده اند اين يخها بر خلاف دي اكسيد كربن برفكي كه پايداري كمي دارد دير ذوب مي شوند .
قطر پوشش قطب جنوب ، در اوج گرماي تابستان نيمكره جنوبي به 300 كيلومتر مي رسد قطر پوشش قطب شمال خيلي بيشتر است و هرگز كمتر از هزار كيلوتر نمي شود دماهاي اندازهگيري شده در قطب شمال نشان مي دهد كه پوشش يخي تابستاني بايد از آب يخ زده تشكيل شده باشد . زيرا در اين زمان دما از نقطه انجماد يخ خشك بالاتر است به علاوه تجمع بخار آب بر روي پوشش يخي نيمكره شمالي به هنگام تابستان نشان مي دهد كه در اين منطقه آب يخ زده وجود دارد .
در سال 1973 ميلادي هنري فاول از دانشگاه پنسيلوانيا با نوشتن مقاله اي به نام پرتگاه حوري دريايي دلايلي براي وجود يك اقيانوس مريخي ارائه داد اين مقاله براي چاپ مورد پذيرش قرار نگرفت اما طي دهه گذشته محققان با استفاده از اطلاعات به دست آمده از سفينه وايكينگ ايده فاول را زنده كردند آنها معتقدند كه زماني يك اقيانوس چهار برابر بزرگتر از اقيانوس منجمد شمالي كره زمين در شمال اين سياره وجود داشت . براي پر شدن چنين اقيانوسي بايد مقدار بسيار زيادي آب به تدريج توسط كانالهاي موجود در سطح سياره وارد آن مي شد شايد يكي از سرچشمه هاي چنين مقاديري از آب يك درياچه عميق در والس مارينريس باشد
–
ناحيه اي كه هم اكنون پوشيده از لايه هاي رسوبيس است شايد هم يك مخزن بزرگ در زير يخهاي اشباع شده خاكهاي يخ زده ، در اثر حرارت دروني سياره گرم شده و فوران كرده باشد .
اگر چنين آبهي انباشته زيرزميني در اثر فرايند آتفشاني ، برخورد يك شهاب سنگ بزرگ و يا گرم شدن ناكهاني هوا آراد شوند سيل تمام سياره را فرا خواهد گرفت . در اين شرايط ممكن است دي اكسيد كربن حاصل از آبهاي زيرزميني اشباع شده ( يك نوع آب معدني مريخي ) از چشمه هاي جوشان و عظيم آب معدني بيرون بيايد . نتيجه اين امر ايجاد عوارض نامنظم و به راه افتادن سيلاب و جريانهايي از گل و لاي است كه در چنين مقياسي به ندرت اتفاق مي افتد .
گروهي از دانشمندان اعتقاد دارند كه شواهد موجود دلايل كافي براي وجود يك اقيانوس مريخي به دست نمي دهد . آنها فقط احتمال وجود لكه هاي گلي را مي پذيرند .
اما تمامي محققين در اين مورد كه زماني ، مقدار بسيار زيادي آب بر سطح مريخ جاري شده است . توافق دارند . سرنوشت اين آبها ، هنوز معلوم نيست ممكن است بخشي از آن ، به لايه هاي زيرين و منجمد نفوذ كرده باشد . شايد بخش ديگري از اين آبها . هنوز در نواحي يخ زده اي كه در زير گردوغبار و شن پنهان شده اند موجود باشد . به احتمال زياد قسمت ديگري از آن تبخير شده و با رفتن به فضا ، از دست رفته است .
سفينه وايكينگ 1 كه چهار تن وزن داشت . در بيستم اوت سال 1975 نيلادي توسط راكتهاي تايتان به پرواز در آمد . به دنبال آن ، سفينه وايكينگ 2 در نهم سپتامبر به فضا پرتاب شد . اين دو سفينه تقريباً يك سال بعد . به مقصد رسيدند و تا زمان انتخاب يك سايت فرود . در مداري در اطراف مريخ قرار گرفتند ، به طوري كه مدولهاي مريخ نشين مي توانستند با آنها ارتباط بر قرار كنند سفينه ها هنگامي كه در جستجوي يك سايت مناسب براي فرود بودند ، عكسهايي به زمين ارسال كردند . وايكينگ 1 ، عرض 1600 كيلومتري رودخانه كرايس پلانيتيا را در نمكره شمالي سياره پيمود تصاويري كه در حين اين پيمايش گرفته شد ، فرسايش ناشي از جاري شدن آب و سيلابهاي شديد را به طور واضح نشان داد سفينه هاي وايكينگ همچنين مه ناشي از بخار آب را در نواحي كم ارتفاع تشخيص دادند . به علاوه آنها ابرهاي متشكل از كريستالهاي يخي را در ارتفاعات بالا ( از جمله در اطراف الميپوس ) در بهار و تابستان شمالي شناسايي كردند
شكار ميكروب
...