نام فایل : زمينه هاي بنيادي مديريت تحول

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 5

حجم : 37 کیلوبایت

زمينه هاي بنيادي مديريت تحول
مقوله مديريت تحول هرچند كه بحثي نو و تازه در رشته مديريت است، با اينحال در دو دهه گذشته الگوها و روندهاي آن به شكل شتابنده اي با دگرگوني اساسي روبرو شده است. دهه 1980 ميلادي را به ويژه مي توان دوره نوآوري ها و سمت گيري هاي بي پيشينه براي مديريت تحول دانشت.
اين دوره شاهد پديدار شدن روندهاي برجسته و بدون پيشينه اي در زمينه هاي ساختاري، عملياتي و ارائه خدمات سازماني بود.
فرهنگ سازماني و روند گروهي دو مقوله بنيادي استراتژي هاي تحول سازماني در زمان حاضر را تشكيل مي دهند.
ساختار گروهي:
گرايش نوين مديريت
نتيجه هاي نسبتاً درخشاني از شيوه هاي مديريت ژاپن، اروپا و بعضاً سازمانهاي آمريكائي در يكي دو دهه گذشته به دست آمده است، اهميت سازماندهي بر پايه روشهاي مشاركتي و اولويت دادن به روند گروهي را به نحو فزاينده اي نمايان مي كند.
پيشينه و مفهوم گروه
پيشينه و كاربرد گروه در چارچوب فعاليتهاي سازمان يافته به چهار هزار سال پيش از ميلاد مسيح بازمي گردد. از جمله ملت هاي باستاني، مصري ها مهارت خود را در تجهيز و تشكيل گروههاي رسمي در به ثمر رساندن پروژه هاي غول آسا مانند هرمهاي 3 گانه بروز داردند. به طور كلي تاريخ مدون زندگي انسانها از آغاز تا به امروز به شكل هاي گوناگون به كاربرد شيوه گروهي در دسترسي به هدفهاي جامعه اشاره داشته است.
با اين حال گسترش بهره گيري از شيوه گروهي در دسترسي به سازمانها به مطالعه گروه كه در زمينه روانشناسي اجتماعي انجام شده بستگي دارد.
گروه، در مفهوم امروزي تعبيرهاي گوناگوني دارد.اما همه اين تعريف ها به يك سلسله مفاهيم و عناصر اصلي اشاره دارند.
براي نمونه يكي از تعريف هاي نوين گروه عبارت است از: فرآيندي كه انسانهائي را كه داراي نيازها، زمينه ها و مهارتهاي گوناگوني هستند گرد هم مي آورد و با بهره گيري از روشهاي كارآمد توانائي آنان را به شكل يكپارچه با هم تركيب سازد.
شيوه گروهي در فعاليت يكنوع چارچوب ساختاري است كه به وسيله آن مهارتهاي مورد نظر با يكديگر آميخته مي شوند و زيربنائي را براي وابستگي هاي چند جانبه فراهم مي سازد. اين شيوه ها چنانچه درست طراحي و پياده شود نقش موثري در تقويت محيط مشاركتي فعال، كاهش تضادهاي مخرب، زدودن سدهاي ارتباطي و دستيابي به تصميم گيري هاي بهينه و بازدهي مطلوب ايفاء مي كند.
انواع گروههاي سازماني:
از يك ديد كلي، گروههاي سازماني به دو نوع گروههاي رسمي و گروههاي غيررسمي تقسيم مي شوند. گروه رسمي بر پايه نيازهاي فني و وظيفه اي سازمان و براي دستيابي به هدفهاي مربوط به آن و انجام كارها و وظيفه هاي مشخص تشكيل مي شود.
گروههاي غيررسمي در رابطه با هدف يا هدفها و طراحي هاي از پيش برنامه ريزي شده به وجود نمي ايند. بلكه پيدايش آنها به واسطه نيازهاي افراد و برخوردهاي طبيعي آنها صورت مي گيرد. هرچند كه گروههاي رسمي و غيررسمي از هدفهاي جداگانه اي پيروي مي كنند با اينحال هردوي اين گروهها از نظر تشكيل و راه اندازي از ويژگي هاي بيش و كم مشابه اي برخوردار هستند.
به طور كلي بخش مهمي از ادبيات مديريت در چند دهه گذشته به چگونگي سازگاري ميان اين دو ساختار گروهي در سازمان پرداخته است.
بايد بدانيم كه شناخت تركيب و چگونگي كار گروههاي غررسمي در مقايسه با گروههاي رسمي تا حدي دشوار است. گروههاي رسمي را مي توان با بهره‌گيري از ساختار سازمان رسمي، تركيب شغلها، شرح وظايف و پيروي افراد آن را مشخص نمود.
شناخت ساختار گروههاي غيررسمي نياز به بررسي و مشاهده ژرفتر و توجه به نمادهائي دارد كه كمتر ملموس هستند.
معمولاً براي دريافت روابط اجتماعي و نقش رهبري يا پيروي در گروههاي غيررسمي از الگوئي بنام «جامعه سنج» استفاده مي شود.
كاربرد شيوه گروهي
با آنكه شيوه گروهي به نحو فزآينده اي در سازمانها در حال گسترش است، هنوز هم بسياري از پژوهشگران و مديران در مورد كاربر بيش از اندازه اين شيوه احساس نگراني مي كنند.
دليل چنين نگراني تا حدي ناشي از سرشت برخي از فعاليت هاي سازماني و محتواي شغل ها است كه با روش گروهي همسازي چنداني ندارد. دليل ديگر اين است كه افرادي دوست دارند كار خود را به تنهائي و به شكل مستقل انجام دهند.
به نظر مي رسد برجسته ترين نكته اي كه پيش از انتخاب و به كارگيري روش گروهي بايد مورد توجه قرار بگيرد ميزان مراوده هائي است كه بايد ميان اعضاء گروه انجام پذيرد. به طور كلي الگوهاي مراوده اي كه درنتيجه وابستگي هاي فني، وظيفه اي و سازماني ميان انسانها به وجود مي ايد را مي توان به سه نوع گروه بندي تقسيم كرد. اين سه نوع عبارتند از:
1- موقعيتهاي ساده 2- موقعيتهاي پيچيده 3- موقعيتهاي حل مسئله
عامل مهم در تغيير گرايش از فردي به روش گروهي از يك سو به نوع و سرشت كار و موقعيت هاي مربوط بستگي پيدا مي كند و از سوي ديگر به ميزان مراوده ها و مبادله هاي دو يا چند جانبه ميان افراد سازماني ارتباط مي‌يابد.
...