نام فایل : استان قزوين

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 18

حجم : 94 کیلوبایت

موقعيت جغرافيايي و تقسيمات سياسي استان
استان قزوين از شمال به استان گيلان، از جنوب به استان مركزي، از مشرق به استان تهران و از مغرب به استان زنجان و همدان محدود است و 1304 متر از سطح دريا ارتفاع دارد.
استان قزوين با توجه به موقعيت جغرافيايي خود، مانند پلي، پايتخت كشور را به مناطق شمالي و غربي و كشورهاي قفقاز و اروپا متصل مي كند و به دليل موقعيت مناسب، ضمن توسعة كشاورزي، صنعتي و خدماتي به يكي از قطب هاي مهم توسعة كشور تبديل شده است.
شهر قزوين تا سال 1375 جزو محدودة سياسي – اداري استان تهران بود. در اين سال، اين شهر از استان تهران جدا شد و همراه با شهرستان تاكستان از استان زنجان، به عنوان استان قزوين در تقسيمات كشوري جاي گرفت. اين استان، بر اساس آخرين تقسيمات كشوري، داراي 2 شهرستان، 10 بخش، 12 شهر، 37 دهستان . 936 آبادي داراي سكنه است و شهرستان قزوين و تاكستان مجموع شهرستان هاي آن را تشكيل مي دهند.
عشاير استان به لحاظ وابستگي هاي قومي عبارت‌اند از:
لرها و كردها: اين گروه به احتمال زياد در زمان شاه عباس به اين منطقه كوچ داده شده اند. طايفه هاي كرد در نواحي طارم، قازقان، دودانگه، رودبار الموت، بشاريات و پشگلدره زندگي مي كنند و تا اين اواخر، زندگي چادرنشيني داشته و ييلاق و قشلاق مي كرده اند.
طايفه هاي معروف كرد ساكن در استان قزوين عبارت‌اند از: چگني، غياثوند، كاكاوند، رشوند، مافي، بهتوني، جليلوند، باجلان و كرماني.
شهسون ها: شاهسون ها از ايل هايي هستند كه در محدودة استان قزوين زندگي مي كنند. بر اساس نوشته هاي اغلب مورخان، ايل هاي شاهسون در زمان شاه عباس صفوي به منظور مقابله با شورش طايفه هاي قزلباش سازماندهي شده اند. طايفه هاي مختلف شاهسون در استان قزوين شامل بغدادي ها و اينانلوها مي باشند و بيش تر آن ها، در نواحي رامند، زهرا، خرقان و افشاريه يكجانشين شده اند و به كار دامپروري و كشاورزي اشتغال يافته اند. تعداد معدودي از شاهسون ها در محدوده اي ميان كوه هاي خرقان و نواحي بزينه رود و كوه شاه كولك خمسه از يك طرف، و دهستان هاي زهرا، رامند و نواحي ساوه در استان مركزي و استان قم ييلاق و قشلاق مي كنند.
مراغي ها يا كله بزي ها: علاوه بر طايفه هاي ياد شده، در استان قزوين، و به ويژه در منطقة رودبار، گروهي مشهور به «مراغي» يا «كله بزي» نيز زندگي مي كنند كه گويش، نوع پوشش، آداب و رسوم و وابستگي قومي آنان بسيار جالب توجه و درخور توجه ويژه است.
رودخانه ها
رودخانة حاجي عرب
اين رود از كوه هاي مركزي سرچشمه مي گيرد و تا سگزاباد ادامه دارد. در بعضي از سال ها، به علت وجود سيلاب ها، آب اين رودخانه زياد مي شود.
رودخانه الموت
اين رود از كوه هاي هفت خاني در ارتفاعات البرز سرچشمه مي گيرد و پس از دريافت آب پانزده رود ديگر، به صورت يك رودخانة بزرگ و پرآب به نام الموت جريان مي يابد. در جنوب صائين كلايه، اندجرود نيز به آن مي پويندد و سرانجام در روستاي شيركوه با طالقان رود يكي مي شود و شاهرودي را تشكيل مي دهد.
رودخانه شاهرود
اين رود تنها رودخانة دامنه جنوبي البرز است كه آب آن به درياي مازندران مي‌ريزد. اين رودخانه از دو شاخه اصلي طالقان رود و الموت رود تشكيل مي شود كه در شمال غربي روستاي شيركوه به هم مي پيوندند. رودخانه شاهرود همواره طغياني است و تا اواخر بهار، آب آن با گل و لاي فراوان همراه است. آبرفت اين رود براي شاليزارهاي پيرامون آن، اهميت قابل توجهي دارد. اين رود با جهت شرقي – غربي، پس از طي مسافتي و گذشتن از لواسان، در تنگه منجيل به درياچة سد سفيدرود مي ريزد.
ابهر رود
اين رود كه از حوالي سلطانيه سرچشمه مي گيرد و از شمال غربي بخ جنوب شرقي جريان دارد، پس از سيراب كردن ابهر، هيدج، صائين قلعه و خرم دره، به تاكستان مي رسد و آب مورد نياز تعدادي از روستاهاي دودانگه را فراهم مي سازد.
خر رود
اين رود كه از كوه هاي قزل قلعه در خرقان خمسه سرچشمه مي گيرد، در محل آب گرم جادة قزوين – همدان به طرف شمال غربي جريان پيدا مي كند و پس از دريافت آب رودهاي آوه و كلنجين، و گذشتن از دهستان هاي افشاريه، رامند و زهرا، به سوي ساوجبلاغ جريان مي يابد. در اين ناحيه، رودخانه هاي شور و كردان به آن مي پيوندد و رود شور نام مي گيرد. اين رود، پس از رسيدن به شهريار، با دريافت آب رودخانة كرج و رودهاي ديگر، بتا نام رود شور به طرف شوره زارها و درياچة حوض سلطان مي رود.
ارتفاعات و قله ها
قلعة آوان
اين قله در خط الرأس اصلي رشته كوه البرز و در شمال رودبار با ارتفاع 3750 متر واقع شده و به «خشته چال» هم معروف است. خط الرأس اين كوه، در جهت شمال غربي – جنوب شرقي است و قسمتي از مرز طبيعي شهرستان قزوين و تنكابن (شهسوار) به شمار مي رود. از جهت جنوب غربي و به وسيلة گردنة سيالان به قلة سيالانؤ و از جهت شمال غربي به دو قسمت شمالي و غربي تقسيم مي شود. يال شمالي آن به وسيلة قلة بزاكوه، به قلة سوماسوس يا سمام كوه، و يال غربي آن به وسيلة گردنة گرم كوه، به قلة پارچ كوه متصل است. رودخانه هاي ازگين و سفيداب و آوان كه از شاخه هاي شاهرود (سفيدرود) مي باشند، از ارتفاعات جنوبي، و رودخانة چتالك رود كه پس از گذشتن از دهستان جنت رودبار و كليجان، در بندر شيررود به درياي مازندران مي ريزد، از ارتفاعات شمالي اين كوه سرچشمه مي گيرند. در دامنة جنوبي اين كوه، درياچه اي قرار دارد كه به نام آوان مشهور است. طول و عرض اين درياچة زيباي كوهستاني 500 متر است و در شمال دهكدة آوان و در فاصلة تقريبي 75 كيلومتري شمال شرقي قزوين واقع شده است. آب اين درياچه از چشمه هاي درون آن تأمين مي شود. روستاي جنت رودبار از شهرستان رامسر، در شمال، و روستاي رودبار معلم كلايه از شهرستان قزوين، در جنوب اين درياچه واقع شده اند. راه صعود به اين قله از مسيرهاي زير است:
جبهة غربي: از طريق قزوين و معلم كلايه و شمس كلايه و آوان.
جبهة شمالي: از طريق تنكابن (شهسوار)، شيررود، درة رودخانة چالك رود و سرچشمة رودخانة چالك رود.
...