نام فایل : روايت كربلا

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 27

حجم : 77 کیلوبایت

سلام بر او
سلام بر آن گرامي مرد تاريخ كه عاشورايشش درخشش نور بود .
ياد ، نام و شهادتگاه جاودانه او سينه دشمن را لبريز از ترس و دلهره مي‌سازد و دلت دوست را مالامال از اميد و نويد .
مردگان را زنده مي سازد و خواب ربودگان را بيدار .
سلام بر آن فرزانه عصرها و نسل ها كه قيام پرشكوهش آذرخشي در طلمت اختناق و ستم و تعصب كور و فريب عريان بود .
سلام بر او كه به ظاهر در ظهر گرم و سوزان عاشورا در اوج تنهايي و غربت بر بال آرامش ، وقار ، شهامت و اخلاص در قربانگاه عشق پيشاني به سجده نهاد و چشم فرو بست و لب بر لب نهاد و با نيايش شور انگيز و وضف ناپذير از همه پديده ها بريد و به آفريدگار آنها كه عشق همواره اش بود ، پيوست ، اما طنين نداي توحيدگرايانه ، حق طلبانه ، غيرتمندانه و ظلمت ستيزش همواره الهام بخش عصرها و نسلهاست .
مقدمه :
نور وجود حسين نخستين پديده جهان هستي است و تمامي موجودات تابع اويند . از اين رو جاي شگفتي نخواهد كه همه پديده هاي آفرينش از او تاثير پذيرند و همانگونه كه در روايات آمده است هر كدام به تناسب هستي و موقعيت و جايگاه ويژه خود بر شهادت و مصيبت جانگداز او بگريند ، و همه آنها از پيامبران و فرشتگان گرفته تا جن و انس ، افلاك و شيطان ، بهشت و دوزخ ، معدن و چوب ، گياه و درخت ، درنده و حيوان ، خورشيد ها و ماهها ، زمينها و ساكنان آنها و ساير پديده ها آن هم نه تنها در جهان محدود ما ، بلكه در همه جهانها و كرات و عالمهاي شناخته شده و ناشناخته ، براي او سوگوار باشند . همانگونه كه در روايات آمده است كه :
«خداوند هزاران عالم و هزاران آدم آفريد كه شما آدميان و جهاني كه در آن زندگي مي كنيد ، آخرين عالم و آخرين نسل انسان ها هستيد » .
نكته ديگر اينكه گريه موجودات بر او ، نه مبالغه و نه خيال و پندار ، نه كنايه است و نه لمبليك و به زبان حال بلكه هر موجودي به تناسب هستي خويش ، به راستي بر او مي گريد ؛ همانگونه كه به راستي خدا را ستايش مي‌كند . و اين گريه هم نه تنها بر شهادت آن حضرت و بر فداكاري او و ستم و بيدادي است كه بر آن پيشواي بزرگ حق و عدالت رفت ، بلكه بنا به روايات متعدد همه موجودات به خاطر نوعي شناخت و در پرتو نوعي شعور و دريافت مقام او كه براي ما ناشناخته است ، پيش از شهادت او نيز بر آن حضرت گريه كردند . همانگونه كه در زيارت ماه شعبان كه از امام عصر (ع) رسيده است اين نكته به صراحت آمده است كه :
«...بكته السماء و من فيها و الارض و من عليها و لما يطا لابتيها ... »
«كران تا كران آسمانها و آنچه در آنهاست و جاي جاي زمين و انچه بر روي آن است همه و همه بر او گريستند .»
آري! از آن لحظاتي كه جلوه هاي خضوع و خشوع و فروتني و همدردي آفريده شد تمامي موجودات بر او خضوع كردند .
وضعيت دشمنان او در معرفت آن حضرت و خضوع و خشوع فطري بر او بسان وضعيت كافران است كه با وجود شناخت فطري خداوند و ايمان عميق قلبي به آفريدگار و گرداننده هستي و با وجوددريافت صحت و درستي سند صداقت پيامبرانش . همانگونه كه قرآن ترسيم مي كند به ظاهر و به زبان، راه لجاجت و كوردلي و حق ستيزي و انكار را در پيش مي گرفتند .
خود يزيد عنصر خودكامه اموي نيز هنگامي كه خاندان پيامبر را در حال اسارت و سربريده امام حسين (ع) را بر نيزه نگريست بي اختيار اشك مي‌ريخت و فريبكارانه مي گفت :
«خدا چهره پسر مرجانه را زشت و سياه گرداند كه چنين فاجعه اي را به وجود آورد .»
نور وجود حسين (ع) از عالم ذر تا رحم
نخستين جايگاه نور وجود حسين (ع) پس از ولادت ، دو دست و آغوش پرمهر پيامبر گرامي (ص) بود . آن حضرت در كنار درب اطاق فاطمه (س) ايستاده و طلوع نور وجود حسين(ع) در افق جهان را انتظار مي كشيد . هنگامي كه جهان را به نور وجودش نور باران ساخت و براي آفريدگارش سجده كرد ، پيامبر ندا داد كه : هان اي اسماء ! فرزند ملكوتيم را بياور ...»
او گفت :«هنوز نظيف و آماده ديدارش نساخته ام.»
پيامبر با تعجب فرمود :«شما او را نظيف مي كنيد ؟ خداوند او را نظيف و و پاك و پاكيزه ساخته است .»‌
اسماء نگريست و واقعيت را دريافت و آن كودك ملكوتي را در پارچه اي پشمين به سوي پيامبر(ص) آورد. پيامبر حسين (ع) را در آغوش گرفت و متفكرانه به او نگريست و گريستن آغاز كرد و در حالي كه آن كودك را مخاطب ساخته بود فرمود :
«... حسين جان ! به راستي كه بر من گران است ... گران.»
پس از روي دست و آغوش پيامبر ، گاهي نشانه فرشته وحي جايگاه او بود وگاهي شانه و دوش و سينه پيامبر . پيامبر گاهي او را بر روي دستان مقدس مي گرفت تا در برابر ديدگان نظاره گر بوسه بارانش كندو گاهي بالا مي برد تا همه بنگرند و موقعيت او را دريابند .
زماني پيامبر (ص) در سجده بود و كودك گرانقدرش بر پشت او مي نشست و او صبر مي كرد تا خود فرود آيد و زماني بر روي دست پدرش علي (ع) بود و پيامبر مي ايستاد و او را مي بوسيد .
و آخرين جايگاه او نيز روي سينه پرمهر نياي بزرگش بود كه در واپسين لحظات عمر افتخار آفرين خود او را به سينه مي چسباند و مي بوييد و بوسه باران مي ساخت و يزيد را لعن و نفرين مي كرد
-ويژگي هاي امام حسين ، صص 86 ، 87
.
در سرزمين شهادت
...