نام فایل : دين ممتاز

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 17

حجم : 54 کیلوبایت

دين ممتاز
قدرت خداوند:
«واذ اخذنا ميثاقکم ورفعنا فوقکم الطور خذوا ما آتيناکم بقوة واسمعوا قالوا سمعنا وعصينا واشربوا في قلوبهم العجل بکفرهم قل بئسما يامرکم به ايمانکم ان کنتم مومنين»1
اي بني اسرائيل بياد آريد زماني را که از شما عهد گرفتيم وکوه را در بالاي سر شما نگهداشتيم وگفتيم آنچه را که بشما داده ايم با قوت ومحکمي بگيريد (تورات را قبول کنيد) وبشنويد(اطاعت کنيد) گفتند شنيديم ونافرماني کرديم وبه جهت کفرشان، محبت گوساله در دلهاي آنان جا گرفت ( به عبادت گوساله دل بستند) بگو چه ناپسند است آنچه که ايمانتان شما را به آن امر مي کند اگر از ايمان آورندگان باشيد.
 
تفسير المنار مي گويد منظور آيه اينست که خداوند اول از ايشان عهد گرفت وسپس براي اينکه در عهد خودشان ثابت باشند کوه را بربالاي سر آنان بلند کرد.
 ولي اين تفسير صحيح نيست زيرا آيه 171 از سوره اعراف که مي فرمايد: « واذا نتقنا الجبل فوقهم کانه ظلة وظنوا انه واقع بهم خذوا ما آتيناکم بقوة » بياد آريد زماني را که کوه را بر بالاي سر آنان نگاهداشتيم، گويا که آن سايه باني است وگمان بردند (يقين کردند) که آن کوه برسر آنان مي افتد (دراين هنگام گفتيم ) آنچه را که به شما داده ايم (تورات را ) با قوت ومحکمي اخذ کنيد از اين آيه معلوم مي شود که خداوند در وهله اول کوه را در بالاي سر ايشان نگه داشته وتهديد کرده است وچون ايشان ديده اند که کوه مي افتد مجبور شده اند که ظاهرا اطاعت کنند .
مرحوم آقاي شيخ جواد بلاغي در تفسير اين آيه مي گويد منظور از «خذوا ما آتيناکم بقوة» اينست که : بقوة من القلب والبدن ولي اين معني بعيد بنظر مي رسد زيرا در اينجا موضوع قلب وبدن نيست بلکه مقصود اينست که اي يهوديان ، خداوند که تورات را براي هدايت وراهنمائي شما فرستاده است به آن چنگ زنيد وعمل کنيد ودستورات آن را متروک نگذاريد.
 
ممکن است تصور شود که بلند کردن کوه طور در بالاي سر بني اسرائيل، براي ايمان آوردن آنان ، يک امر اجباري بوده وبا آيه لا اکراه في الدين ... متناقض مي باشد مي گوئيم اين کار (بلند کردن کوه) براي اطاعت واجبار باطني نبوده است بلکه براي اين بوده که لااقل ولو بظاهر، اظهار انقياد وتسليم کنند ومانع پيشرفت مقاصد حضرت موسي نباشند اما معناي لا اکراه في الدين... عبارت است از کرامت قلبي ولو اينکه ظاهرا ايمان ابراز دارند وهيچگس حتي پيامبر وظيفه نداشته است که در باره ايمان واقعي به تفتيش مردم بپردازد.
 
 
يک امتياز بزرگ اسلام:
مي دانيم در مسيحيت کنوني دايره اختيارات روساي مذهبي به طز مضحکي توسعه يافته تا آنجا که آنها براي خود حق بخشيدن گناه قائل هستند وبه همين جهت مي توانند کساني را با کوچکترين چيزي طرد وتکفير کنند ويا بپذيرند.
 
قران اينچنين صريحا ياد آور مي شود که نه تنها علماي مذهبي حتي شخص پيامبر صلي الله عليه واله نيز حق طرد کسي را که اظهار ايمان مي کند، وکاري که موجب خروج از اسلام بشود انجام نداده، ندارند .
 
آمرزش گناه وحساب وکتاب بندگان  تنها به دست خداست، وهيچکس جز او حق دخالت در چنين کاري ندارد .
 
ولي اشتباه نشود موضوع بحث درآيه « طرد مذهبي» است، نه « طردحقوقي» به اين معني که اگر مثلا مدرسه اي وقف بر محصلين خاصي بود،وکسي در آغاز مشمول شرايط بود وبعدا فاقد شرايط شد، اخراج او از آن مدرسه هيچ مانعي ندارد، وهمچنين اگر متولي مدرسه اختياراتي به خاطر رعايت مصالح مدرسه داشت ، هيچ مانعي ندارد که براي حفظ نظم وموقعيت آن، از آن اختيارات مشروع استفاده کند.
 
اعتراف به حقوق مردم:
احتياجات بشر در آب ونان وجامه وخانه خلاصه نمي شود، يک اسب ويا يک کبوتر را مي توان با سير نگهداشتن وفراهم کردن وسيله آسايش تن، راضي نگهداشت ولي براي جلب رضايت انسان، عوامل رواني به همان اندازه مي تواند موثر باشد که عوامل جسماني.
 
حکومتها ممکن است از نظر تامين حوائج مادي مردم، يکسان عمل کنند، در عين حال از نظر جلب وتحصيل رضايت عمومي يکسان نتيجه نگيرند، بدان جهت که يکي از حوائج رواني اجتماع را برمي آورد وديگري برنمي آورد.
 
يکي از چيزهايي که رضايت عموم بدان بستگي دارد اينست که حکومت با چه ديدي به توده مردم وبه خودش نگاه مي کند؟ با اين چشم که آنها برده ومملوک وخود ، مالک وصاحب اختيار است؟ ويا با اين چشم که آنها صاحب حقند واو خود تنها وکيل وامين ونماينده است؟ درصورت اول هرخدمتي انجام دهد از نوع تيماري است که مالک يک حيوان براي حيوان خويش انجام مي دهد، ودر صورت دوم از نوع خدمتي است که يک امين صالح انجام مي دهد ، اعتراف حکومت به حقوق واقعي مردم واحتراز از هر نوع عملي که مشعر برنفي حق حاکميت آنها باشد،از شرايط اوليه جلب رضا واطمينان آنان است.
 
...