نام فایل : استعلا در نزد هايدگر

فرمت : .docx

تعداد صفحه/اسلاید : 7

حجم : 19 کیلوبایت

چكيده
:
تاريخ تفاسير هايدگري، ما را با رشته اي از مفاهيم موازي روبرو مي سازد: متافيزيك و خداشناسي، وجود-خداشناسي و خداشناسي مسيحي، تفكر و ايمان، وجود و خدا و مانند آن. بايد در عين حال يادآوري كرد كه اين مفاهيم دوگانه متفاوت به طرق مختلف، در خدمت راهبردهاي متعددي براي تفسير هايدگر بوده اند. اين راهبردهاي متعدد را مي توان چنين خلاصه كرد: رابطه ميان فلسفه و خداشناسي در تفكر هايدگر سه گانه است و بايد با آهنگ انديشه او براساس مايه هاي رويدادگي و استعلا قرائت شود.
تاريخ تفاسير هايدگري، ما را با رشته اي از مفاهيم موازي روبرو مي سازد: متافيزيك و خداشناسي، وجود-خداشناسي و خداشناسي مسيحي، تفكر و ايمان، وجود و خدا. در عين حال بايد يادآوري كنم كه اين مفاهيم دوگانه راهبردهاي متنوعي را براي تفسير هايدگر پديد مي آورند.
اين راهبردها را مي توان تحت چهار نكته عمده گرد آورد.
قبل از همه، تشخيصي براساس «خداشناسي عرفي» كه با وجودي سازي مفاهيم بنيادي كه بر دوگانگي دازن حاكم است، همراه است. براساس اين تشخيص، كار هايدگر، در بهترين حالت، احياي پنهان داشته شدة خداشناسي مسيحي تلقي مي شود.
در اين منظر، مناسب است كه تحليل وجودي را باز برگيريم و آن را به روي زبان خداشناسانه بگشاييم، زيرا وي هرگز واقعاً از اين دور نبوده است.
راه دوم براي خوانش رابطه ميان فلسفه و خداشناسي در كار هايدگر عبارت است از طرح «ساختار شكني خداشناسانه» در چارچوب خداشناسي مسيحي.
راهبرد سوم ترجيح مي دهد پيوند ميان فلسفه و خداشناسي را براساس تحديد منطقه اي، نوعي «يالتاي» معرفت شناختي ميان دو كار نظري، قرائت كند.
سرانجام بايد به راهبردي از نوع چهارم اشاره كنم كه منشأ خود را در «تفاوت وجود شناختي» مي يابد و مي خواهد شروط مجاورت به امر الهي را نو كند.
انتشار برخي از آثار منتشر نشده هايدگر در اين اواخر، خوانش جديدي را ايجاب مي كند و به فرضيه اي كه من آن را به اختصار چنين بيان مي كنم، اعتبار مي بخشد: براساس دو موضوع «رويدادگي» و «استعلا»، رابطه ميان فلسفه و خداشناسي در نزد هايدگر سه لايه و با خود انديشه هايدگر مساوق است
[1]
.
1- سه مبحث
معاني متفاوت مفهوم فلسفه و خداشناسي به سه مبحث در باره رابطه فلسفه و خداشناسي اشاره دارند. اين مباحث را مي توان به شرح زير بيان كرد: اول از همه، رابطه ميان «فلسفه و خداشناسي براساس كتاب مقدس». وجودشناسي، به مثابه علم، ضمن فاصله گرفتن از هر آن چه به عد م نزديك است
[1]
، در ايماني محكم به ماجراي فلسفي روي مي دهد. با خداشناسي مسيحي، علمي وجودشناختي كه با «اصل
[2]
» ايمان به خدايي مصلوب پرورده شده است، روبرو مي شود. خطابه «پديدارشناسي و خداشناسي» (1927)، نخستين بخش از درس
“
Einfuhrung in die Metaphysics
”
(1935) و نامه هاي مورخ سال 1928 را كه اخيراً به عنوان بخشي از مكاتبات با اي. بلوكمن
[3]
منتشر شده است، بايد از اين منظر و فقط از اين منظر خواند.
...