نام فایل : افراط در زهد و عبادت اسلام

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 3

حجم : 33 کیلوبایت

افراط در زهد و عبادت اسلام
از همان وقتهائی كه تصوف هم در دنيای اسلام‏ پيدا شد، ما می‏بينيم افرادی پيدا شدند كه تمام نيروی خودشان را صرف‏ عبادت و نماز كردند و ساير وظائف اسلامی را فراموش نمودند مثلا در ميان‏ اصحاب امام علی علیه السلام مردی را داريم بنام ربيع بن خثيم همين خواجه ربيع‏ معروف كه قبری منسوب به او در مشهد است. حالا اين، قبر او هست يا نه‏ من يقين ندارم و اطلاعم در اين زمينه كافی نيست ولی در اينكه او را يكی‏ از زهاد ثمانيه يعنی يكی از هشت زاهد معروف دنيای اسلام می‏شمارند، شكی‏ نيست.
ربيع بن خثيم اينقدر كارش به زهد و عبادت كشيده بود كه در دوران آخر عمرش قبر خودش را كنده بود و گاهی می‏رفت در قبر و لحدی‏ كه خودش برای خودش كنده بود می‏خوابيد، و خود را نصيحت و موعظه می‏كرد، می‏گفت " يادت نرود عاقبت بايد بيائی اينجا ".
تنها جمله‏ای كه غير از ذكر و دعا از او شنيدند آنوقتی بود كه اطلاع پيدا كرد كه مردم امام حسین علیه السلام فرزند عزيز پیامبر اکرم|پيغمبر را شهيد كرده‏اند، چند كلمه گفت در اظهار تأثر و تأسف از چنين حادثه‏ای: " وای بر اين امت كه فرزند پيغمبرشان را شهيد كردند ". می‏گويند بعدها استغفار می‏كرد كه‏ چرا من اين چند كلمه را كه غير ذكر بود به زبان آوردم.
همين آدم در دوران اميرالمؤمنين علی (ع) جزو سپاهيان ايشان بوده است‏، يكروز آمد خدمت اميرالمؤمنين عرض كرد: يا اميرالمؤمنين انا شككنا فی‏ هذاالقتال. " انا " را هم كه می‏گويد معلوم می‏شود كه او نماينده عده‏ای‏ بوده است. يا اميرالمؤمنين! ما درباره اين جنگ شك و ترديد داريم، می‏ترسيم اين جنگ، جنگ شرعی نباشد. چرا؟
چون ما داريم با اهل قبله‏ می‏جنگيم، ما داريم با مردمی می‏جنگيم كه آنها مثل ما شهادتين می‏گويند، مثل ما نماز می‏خوانند، مثل ما رو به قبل می‏ايستند. و از طرفی شيعه‏ اميرالمؤمنين بود نمی‏خواست كناره گيری كند گفت يا اميرالمؤمنين! خواهش می‏كنم به من كاری را واگذار كنيد كه در آن شك وجود نداشته باشد، من را به جائی و دنبال مأموريتی بفرست كه در آن شك نباشد.
اميرالمؤمنين هم فرمود بسيار خوب اگر تو شك می‏كنی پس من تو را به جای‏ ديگری می‏فرستم. نمی‏دانم خودش تقاضا كرد يا ابتداء حضرت او را به يكی‏ از سر حدات فرستادند كه در آنجا هم باز سرباز بود. كار سربازی می‏خواست‏ انجام بدهد اما در سر حد كشور اسلامی كه اگر احيانا پای جنگ و خونريزی‏ بميان آمد طرفش كفار يا بت پرستان باشند، غير مسلمانها باشند. خوب‏ اين نمونه‏ای بود از زهاد و عبادی كه در آن زمان بودند.
اين زهد و عبادت چقدر ارزش دارد؟
اين، ارزش ندارد كه آدم در ركاب‏ مردی مانند علی باشد اما در راهی كه علی دارد راهنمائی می‏كند و در آنجائی‏ كه علی فرمان جهاد می‏دهد شك كند كه آيا اين درست است يا نادرست، و عمل به احتيا كند، بنا را بر احتياط بگذارد. مثل اينكه می‏گويند: چرا ما روزه شك دار بگيريم؟ می‏بينيد كه در ميان مردم هم اين حرف خيلی زياد است: چرا ما روزه شك دار بگيريم، اين چه كاری است؟ چرا جائی بجنگيم‏ كه شك داريم؟ ميرويم جائی كه روزه‏ای كه می‏گيريم روزه شك دار نباشد.
اين چه ارزشی دارد؟ اسلام بصيرت می‏خواهد، هم عمل می‏خواهد و هم بصيرت. اين آدم (خواجه ربيع) بصيرت ندارد. در دوران ستمگری مانند معاويه و ستمگرتری مانند يزيدبن معاويه زندگی می‏كند، معاويه‏ای كه دين خدا را دارد زير و رو می‏كند، يزيدی كه بزرگترين جنايتها را در تاريخ اسلام مرتكب‏ می‏شود و تمام زحمات پيغمبر دارد هدر می‏رود، آقا رفته يك گوشه‏ای را انتخاب كرده شب و روز دائما مشغول نماز خواندن است و جز ذكر خدا كلمه‏ ديگری به زبانش نمی‏آيد، يك جمله ای هم كه به عنوان اظهار تأسف از شهادت‏ حسين بن علی (ع) می‏گويد، بعد پشيمان ميشود كه اين، حرف دنيا شد، چرا بجای آن، سبحان الله، الحمد لله نگفتم؟ چرا بجای آن يا حی يا قيوم‏ نگفتم؟ چرا الله اكبر نگفتم، لا حول و لا قوة الا بالله نگفتم؟ اين با تعليمات اسلامی جور در نمی آيد.
::«لا يری الجاهل الا مفرطا او مفرطا»؛ جاهل يا تند می‏رود يا كند.::