نام فایل : تفسیر سوره قدر 17 ص

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 13

حجم : 122 کیلوبایت

اِنّا اَنزَلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ لِلنّاسِ بِلْحَقِّ فَمَنِ اهَتدي فَلِنَفْسِه وَ مَنْ ضَلََّ فَاِنَّما يَضِلُّ عَلَيْهْمِ بِوَكيلٍ
اَللهُ يَتَوَفَّي الْانْفُسَ حينَ مَوْتِها وَ الّتَي لَمْ تَمُتْ في مَنامِها فَيُمْسِكُ الَّتي قَضي عَلَيْهَا اْلمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْاخُرْي اِلي اَجَلٍ مُسَمّيً اِنَّ في ذلِكَ لَاياتٍ لِقَومٍ يَتَفَكَّرونَ
اَمِ اتّخَذُوا مِنْ دُونِ اللهِ شُفَعاءَ قُلْ اَوَلَوْكانُوا لا يَمْلِكُونَ شَيْئًا وَيَعْقِلُونَ
قُلْ لِلّهِ الشَّفاعَهُ جَميعًا لَهُ مُلْكُ السّشمواتِ وَاْلَارْضِ ثُمَّ اِلَيْهِ تُرْجَعُونَ
تفسير:
خداوند ارواح را به هنگام مرگ و خواب مي گيرد
بعد از ذكر دلائل توحيد و بيان سرگذشت مشركان و موحدان، در نخستين آيه مورد بحث اين حقيقت را توضيح مي دهد كه پذيرش و عدم پذيرش شما سود و زيانش متوجه خودتان است، و اگر پيامبر (ص) در اين زمينه اصرار مي ورزد نه بخاطر نفعي است كه عائد او شود، بلكه صرفاً انجام وظيفه الهي است، مي فرمايد:
«ما اين كتاب آسماني را به حق براي مردم بر تو نازل كرديم» (انا انزلنا عليك الكتاب للناس بالحق) (1).
«هر كس هدايت را پذيرا شود به نفع خود او ست، و هركس گمراهي را بر گزيند تنها به زيان خود او تمام مي شود» (فمن اهتدي فلنفسه و من ضل فانمايضل عليها).
و در هر حال «تو مأمور نيستي كه حق را در قلوب آنه به اجبار داخل كني» وظيفه تو تنها ابلاغ و انذار است (و ما انت عليهم بوكيل)
اين سخن كه هر كس راه حق را پيش گيرد سودش عائد خود او مي شود، و هركس در بيراهه گام نهد زيانش دامن خود او را مي گيرد، كراراً در آيات قرآن آمده است، و تأكيدي است بر اين واقعيت كه نه خدا نيازي به ايمان بندگان و وحشتي از كفر آنها دارد و نه پيامبر او، او اين برنامه را تنظيم نكرده تا سودي كند «بلكه تا بر بندگانش جودي كند».
تعبير «و ما انت عليهم بوكيل» (با توجه به اينكه وكيل در اينجا به معني كسي است كه موظف بر ايمان آوردن گمراهان باشد) كراراً در آيات قرآن با همين عبارت و يا شبيه به آن تكرار شده، و بيانگر اين حقيقت است كه پيغمبر اكرم (ص) مسئول ايمان مردم نيست، اصولا ايمان از طريق اجبار به دست نمي آيد، و تنها موظف است كه در ابلاغ فرمان الهي به مردم لحظه اي كوتاهي و سستي نكند خواه پذيرا شوند يا رويگردان؟

***
سپس براي اينكه روشن سازد همه چيز انسانها و از جمله حيات و مرگشان به دست خدا است مي گويد: «خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مي كند» (الله يتوفي الا نفس حين موتها).
«وارواحي را كه نمرده اند نيز به هنگام خواب مي گيرد (و التي تمت ؟ في منامها).
و به اين ترتيب «خواب» برادر «مرگ» است و شكل ضعيفي از آن چرا كه رابطه روح با جسم به هنگام خواب به حداقل مي رسد وبسياري از پيوندهاي اين دو قطع مي شود.
بعد مي افزايد: «ارواح كساني را كه فرمان مرگ آنها را صادر كرده نگه مي دارد» (به گونه اي كه هرگز از خواب بيدار نمي شوند) و ارواح ديگري را كه فرمان ادامه حياتشان داده به بدنهايشان باز مي گرداند تا سر آمد معيني» (فيمسك التي قضي عليها الموت و يرسل الخري الي مسمي).
آري «در اين مسأله آيات و نشانه هاي روشني است براي كساني كه تفكر مي كنند» (ان في ذلك لايات لقوم يتفكرون)

***
از اين آيه امور زير به خوبي استفاده مي شود:
انسان تركيبي است از روح و جسم، روح گوهري است غير مادي كه ارتباط آن با جسم مايه نور و حيات آن است.
به هنگام مرگ خداوند اين رابطه را قطع مي كند، و روح را به عالم ارواح مي برد و به هنگام خواب نيز اين روح را مي گيرد، اما نه آنچنان كه رابطه به كلي قطع شود، بنابر اين روح نسبت به بدن داراي سه حالت است: ارتباط تام (حالت حيات و بيداري) ارتباط ناقص (حالت خواب) قطع ارتباط به طور كامل (حالت مرگ).
«خواب» چهره ضعيفي از «مرگ» نمونه كامل «خواب»!
خواب از دلائل استقلال و اصالت روح است، مخصوصاً هنگامي كه «رويا» آنهم روياهاي صادقه توأم باشد اين معني روشنتر ميشود.
بعضي از ارواح هنگامي كه در عالم خواب و ؟؟؟ مي شود گاه به قطع كامل اين ارتباط مي انجامد به طوري كه صاحبان آنها هرگز بيدار نمي شوند، و اما ارواح ديگر در حال خواب و بيداري در نوسانند تا فرمان الهي فرا رسد.
توجه به اين حقيقت كه انسان همه شب به هنگام «خواب» در آستانه مرگ قرار مي گيرد درس عبرتي است كه اگر در آن بينديشد براي «بيداري» او كافي است.
تمام اين امور به دست قدرت خداوند انجام مي گيرد، و اگر در آيات ديگر سخن از قبض روح به دست «ملك الموت» و فرشتگان مرگ مرگ امده، به عنوان اين است كه آنها فرمانبران حق و مجريان اوامر او هستند و تضادي ميان اين دو وجود ندارد.
...