نام فایل : شهرسازي

فرمت : .doc

تعداد صفحه/اسلاید : 23

حجم : 143 کیلوبایت

2ـ1ـ مفاهيم
2ـ 1ـ‌1ـ‌ شهر:
‌شهر مجموعه‌اي از تركيب عوامل طبيعي، اجتماعي و محيطهاي ساخته شده توسط انسان است كه در آن جمعيت ساكن متمركز شده است.
ـ شيعه، اسماعيل، مقدمه‌اي بر مباني برنامه‌ريزي شهري دانشگاه علم و صنعت، چاپ اول، 1371 ، ص 4.
2‌1ـ 1ـ‌1ـ‌ شهرهاي كوهستاني:
در سطوح كوهستان به دليل فقدان زمينهاي مستعد كشاورزي، مناسبات توليدي در زمينه توليدات زراعي وجود نداشته و يا اين كه در حدي نبوده است كه بتواند بصورت مازاد توليدات كشاورزي مبادله شود. در نواحي كوهستاني به دليل شكل ظاهري، فقدان خاك مناسب، شرايط نامناسب سخت اقليمي و نظاير آن براي استقرار انسان و بويژه سكونت‌گاهي چندان مناسب نبوده‌اند. از جمله شهرهاي كوهستاني ايران مي‌تواند شهرهاي دماوند، سميرم، فيروزكوه، رودبار، سنندج، مريوان، خرم آباد و ماسوله را نام برد.
ـ‌ زمرديان، محمد جعفر، كاربرد جغرافياي طبيعي در برنامه‌ريزي شهري و روستائي، ‌انتشارات دانشگاه پيام نور، چاپ سوم، 1383، صص 9ـ 8
2ـ 1ـ‌1ـ‌2ـ ‌شهرهاي پايكوهي :
مناطق پايكوهي عمدتاً شامل زمينهايي مي‌شود كه نسبت به توده‌هاي كوهستاني مجاور ارتفاع كمتري دارند و با يك شيب نسبتاً ملايم از كوه‌ها فاصله مي‌گيرند. اين دسته از ناهمواريهاي سطح زمين در اكثر كشورها و بالاخص در ايران از نقاط جاذب براي استقرار سكونتگاه‌هاي شهري به شمار مي‌آيند. از جمله شهرهاي پايكوهي ايران مي‌توان شهرهاي تهران، سمنان، كرج، قزوين و سبزوار را نام برد.
2ـ‌1ـ1ـ3ـ شهرهاي واحه‌اي:
نواحي بياباني بديل شرايط نامساعد جغرافيايي، محيطهاي مطلوبي براي استقرار انسانها و بدين ترتيب تشكيل و تكوين كانونهاي شهري نيستند. در اين نواحي حيات انسان تنها در واحه‌ها مقدور است. واحه عبارت است از مكاني در بيابان كه بعلت وجود آب كافي و خاك خوب امكان سكونت دائمي انسان در آنها فراهم مي‌شود. بافت شهرهاي واحه‌اي متراكم و شكل آن بسته است. اقليم گرم و خشك حاكم بر نواحي بياباني در خصوصيات كالبدي شهرهاي واحه‌اي اثرات چشمگيري بر جا گذاشته است. بهترين نمونه شهرهاي واحه‌اي ايران را شهرهاي يزد، طبس، اردكان، كرمان، بم، خندق و چوپانان تشكيل مي‌دهند.
ـ ‌رهنمائي، محمد تقي، مجموعه مباحث و روشهاي شهرسازي، وزارت مسكن و شهرسازي، چاپ دوم، 1371،‌ص 88.
2‌1ـ‌1ـ‌4ـ شهرهاي ساحلي:
شهرهاي واقع در كنار دريا، از موقعيت ويژه‌اي برخوردار هستند. آنها در خط ساحلي يعني خط برخورد و محل تلاقي دو محيط جغرافيايي متفاوت (خشكي و آب) ‌استقرار يافته‌اند، و لذا از هر نظر متأثر از شرايط محيطي اين دو فضاي جغرافيائي هستند. سمت توسعه شهرهاي ساحلي از شرايط توپوگرافيك و ژئومرفورلوژيك يك خط ساحلي و بخش پسكرانه‌اي تبعيت مي‌كند. مهمترين شهرهاي ساحلي ايران عبارتند از:‌ آمل، بابل، ساري، رشت و بندرعباس
ـ ‌زمرديان، محمد جعفر، كاربرد جغرافياي طبيعي در برنامه‌ريزي شهري و روستائي ،‌انتشارات دانشگاه پيام نور، چاپ سوم، 1383، ص20ـ19
.
2ـ‌1ـ‌2ـ ‌ساخت شهر:‌
نحوه شكل‌گيري و مكان‌يابي عناصر و بخشهاي مهم شهر و رابطه آنها با يكديگر تحت تاثير عوامل متعددي مانند عوامل طبيعي، اقتصادي، اجتماعي و نظامي و همچنين خصوصيات و نيازهاي فضايي و رابطه آن با ساير فعاليتها قرار داشته است. ساخت شهر از يك سوء نمايانگر هماهنگي فضاهاي كالبدي شهر با شرايط و عوامل مزبور و از سوي ديگر گوياي چگونگي جريان فعاليتهاي اصلي شهر مي‌باشند.
عوامل تعيين‌كننده ساخت شهر:
1ـ شبكه راههاي اصلي شهر (شطرنجي، شعاعي، گسترده و غيره)
2ـ تقسيمات شهري (محله، ناحيه، منطقه و شهر)
3ـ شكل مركزي شهر (محور خدماتي با دو هسته متمركز و غيره)
4ـ‌ چگونگي و مراحل توسعه و مرحله‌بندي (خطي، دايره‌اي ، مربعي و غيره)
5ـ ‌چگونگي ارتباط شهر با محيط اطراف
6ـ فضاهاي سبز كاربريها، ناحيه خدمات روستايي و ناحيه خدمات فراشهري
...